درخت آلبالو شکسته خاطره اش


                         درحصار تنگِ حیات


گرفته حنجره اش


                        درهوای دلتنگی!


                                        گُرگرفته درتبِ روز...!




پرنده ای هر روز


        می نشیند لب بام


                      لب،لبِ پنجره ام


گره می زند


               آوازش را


                       به شاخه های درخت!


و می چکد نم نم


                 می رود


                                   پای درخت


  درخت آلبالو


            غیب می شود


                             هرشب


    می رود


                شاید


               به دشتی پُر از درخت


                        به دشتی پر از نسیم


نه سیمی درآنجا


                 نه  داری


                           نه حیاطی!


شعر:حسین مختاری